12-05-2023
Het is een keer genoeg geweest,
De belangrijkste zin uit een gesprek die ik met een verpleegkundige heb gehad, niet door de letterlijke woorden, maar door de boodschap die binnenkwam in mijn geest.
Want waar ik hiervoor enkel heb gehoord dat het verslaan van een eetstoornis ook praktisch onmogelijk is na zo’n lange tijd en deze mate van autisme en traumatiseren,
Legde deze verpleegkundige op lieve, grappige, maar ook serieuze wijze de verantwoordelijkheid voor het ingaan tegen de eetstoornis bij mij, in plaats van mijn situatie enkel te dramatiseren.
Niet door te zeggen dat alles mijn schuld is en dat ik alles maar even op moet lossen,
Maar wel dat ik aan het roer sta, de enige die de knop op kan zetten en mijn eigen problemen omtrent het eten en accepteren van sondevoeding kan oplossen.
Als ik doodga aan de eetstoornis, dan ga ik dood aan een stoornis, maar ook aan het opgeven en het overgeven aan de gevolgen van de ziekte,
Omdat ik de veiligheid van het luisteren naar de eetstoornis verkies boven de angst van het ingaan tegen de angsten die horen bij het ingaan tegen een eetziekte.
Zonder hierbij deze angsten te bagatelliseren,
Maar wel met lichte spot, want ja patiënt ben je, aandacht trek je met een tuinslang in je neus, dat kan ik toch zelf ook niet negeren.
En dat ondergewicht, nee dat ziet er ook niet uit,
Daar ben ik mezelf maar al te bewust van, maar het is toch anders een ander zijn mond uit.
Het besef dat inderdaad de verantwoordelijkheid echt bij mij ligt,
En anderen met alle liefde willen ondersteunen, hulpverlening, mijn man en vrienden, familie, maar uiteindelijk moet ik degene zijn die de hulp aanpakt en zwicht.
Echt tegen de eetstoornis in gaat, op ieder moment,
En niet alleen als ik het gevoel heb het aan te kunnen, om keihard de eetstoornis in te gaan op een klotenmoment.
Nee An, het is serieus, het is geen spelletje, het moet een keer ophouden,
Dus laat deze zin een serieus begin zijn van een ommekeer die daadwerkelijk aan zal houden.
Ga die enorme angsten die tegelijk zo pietluttig zijn verdomme nou gewoon eens aan.
Accepteer sondevoeding, ervaar voeding (kijk of je het daadwerkelijk lekker kan vinden, net als zo goed als de hele wereld) en kom in gewicht aan.
Wordt een volwassen vrouw met een gezond lijf waar niet iedereen zich constant zorgen om hoeft te maken.
Een gezonde vrouw en gewoon de vrolijke jij die er nu al in zit maar dan met iets minder zorgen en pijn en ga iets van je leven maken.
En mocht het leven echt zo kut zijn op een gezond gewicht, heb je dat uitgeprobeerd voor tenminste een jaar,
Ga dan nog eens een gesprek aan met je eetstoornis en geef jezelf dan, en alleen dan, toestemming voor een herontmoeting met elkaar.