05-05-2023
Thuis gaat het al een hele tijd niet meer, dat ontken ik soms, maar iedereen weet het al lang.
Aan bed en bank gebonden, een kruk om te douchen, een rolstoel want lopen kan ik niet meer lang.
Maar het gaat in stappen, steeds accepteer je een beetje meer,
Tot de harde wereld van de arts: als je nu niets verandert, dan overleef je dit slechts dagen, misschien een paar weken maar niet meer.
En dan moet je een keuze maken, behandeling staken en daarmee instemmen met de dood.
Of instemmen met behandeling in het ziekenhuis, oh jeetje het zo hoog de nood.
Begrijp me niet verkeerd, ik voel me vreselijk, voel me vreselijk, het level glipt in me weg,
Maar dat ik daadwerkelijk naar de dood ben heel snel opweg.
Niet te bevatten en tegelijk ook weer wel.
Veel zorgen voor de mensen heen maar rust bij de gedachten niet meer verder te hoeven zelf ookwel.
En wat laat je dan voorgaan, je egoïsme of je plicht die je zelf heb gecreëerd op de wereld.
Mag je voor jezelf kiezen of zit je daadwerkelijk voor altijd vast aan een voor altijd bestaande virtuele plicht, die zelfs misschien wel alleen bestaat in mijn denkwereld.
Zijn we niet allen geboren om allen egoïstisch te zijn.
We zijn immer mensen, we leven voor onszelf, kunnen niet altijd maar houden met elke menszijn.
Maar de dood, dat gaat niet over wel of geen boodschapjes doen,
Niet over een lekker koekje deken of niet, maar over het daadwerkelijk aanwezig zijn in iemands leven of iemand afscheid van je laten doen.
Pijn doen, achterlaten in twijfel, in het gevoel dat diegene misschien iets verkeerd heeft gedaan.
Maar is dat mijn verantwoordelijkheid, moet ik daar rekening houden, na al dat leed dat mij is aangedaan.
Of mag ik nu eindelijk zeggen, An, meid, je hebt alles geprobeerd maar je bent te beschadigd,
En van het voor jouw meest haalbare leven raakt jou heeft niet verzadigd.
Dus lieve Anna, het is oké, je hebt genoeg gestreden,
Je kunt in alle eer en liefde gaan, en nu mag je uit het leven treden.