02-04-2023
Dag nummero 9 thuis,
En ik heb het alweer voor elkaar, lichamelijk zo slecht, de ambulance aan huis.
Maar nu loop ik op de zaken vooruit, ik zal de dag vanaf de middag omschrijven.
Ik voelde me de hele middag onbestemd niet zo lekker, gewoon zo’n gevoel van oude wijven.
Grauw, koud, slechte doorbloeding, dode vingers, blauwe ledematen,
Tintelingen door mijn lichaam, moe, slap, nergens zin, geen zin om me met anderen in te laten.
Nu is dit bij mij niet volledig uniek.
Ik heb immers een lichaam met een gewicht ronduit ziek.
En toch zat het me een beetje dwars, want in dokterstermen had ik de hele middag al een niet-pluis-gevoel.
Dus zei ik tegen mezelf, van die bank af, bewust dingen ondernemen, tot leven komen zodat mijn lichaam ook tot leven komt als doel.
Op zich leek het plan wel redelijk te slagen,
De energie nam toe, van andere symptomen werd ik me minder bewust, maar de slechte doorbloeding en kou begonnen me steeds meer te plagen.
Een kou zo doordringend dat het niet vervelend maar ronduit oncomfortabel wordt of zelfs pijnlijk.
En dat terwijl ik in een winkelcentrum was, waar de kachel nog wel zachtjes draait waarschijnlijk.
Naar huis met de aankopen en wat boodschappen, gekookt, gegeten en daarna gebraakt.
Toen op de bank neergeploft met een grote mok warme koffie en vrij snel in een rare status van zijn geraakt.
Een temperatuur oncomfortabel maar ik kon niet plaatsen of het nou warm was of koud,
Trillen als een rietje, zonder dat ik enige controle over die bewegingen behoud.
Zicht valt weg, en soms ook het gehoor,
Ik herken de signalen, vraag Steven de suikermeter te pakken, en ja hoor,
Een suiker, ver onder de maat, een hypoglycaemie,
Ik kan nog net duidelijk maken wat Steven moet doen, pak knijpfruit, bel de dokter en vraag om attentie.
Ik probeer erbij te blijven en fruit te drinken waar ik kan,
Maar mijn hoofd verzaakt, mijn controle over mijn spieren verzwakt en het trillen wordt stuipen waar ik niets tegen doen kan.
Steven raakt in paniek, maar echt helpen kan ik hem niet,
Ik weet dat het maar een suiker is, dat alles goedkomt, als er hulp komt en er suiker in komt, zijn alle symptomen teniet.
Maar zijn angsten wegnemen kan niet meer, omdat mijn hoofd te veel moeite heeft met überhaupt in de wereld blijven.
Dus doe ik alles wat in mijn vermogen ligt, slap, trillend, in het hoekje van de bank verblijven.
Binnen hele korte tijd hoor ik de sirene van de ambulance aankomen,
Nog geen minuut verder hoor ik een man en een vrouw binnenkomen.
Ik probeer de boel te bagatelliseren, er een grap over te maken,
Ik schaam me dood, want het is allemaal mijn schuld, en daardoor heb ik hun van hun echte werk moeten laten afhaken.
Ze zijn gelukkig heel vriendelijk en nemen me serieus,
Dat vind ik lastig, maar ik waardeer het heus.
Zij weten wat ik moet doen, ik weet wat me te doen staat, zij weten het ook dat ik het weet,
En beiden weten, deze in theorie simpele oplossing is voor mij enorm wreed.
De snelle suikers, dat gaat nog wel,
Die heb je nodig om nu te overleven, ik moet me eroverheen zetten, maar doe het wel al is het een kwel.
Maar om de nacht door te komen zonder opnieuw in een hypo te raken, heb je langzame koolhydraten nodig, en die zijn als anorex nou juist zo ingewikkeld.
Conclusie, een hele zware avond volgt, waarin de ambu weet dat jij het zwaar gaat krijgen en je aanmoedigt, succes wenst, en jij je weer in het gevecht der anorexia verwikkelt.