08-05-2023
Altijd maar misselijk, verrot, door drie vrachtwagens overreden,
Elke beweging doet pijn in je spieren, in je botten, je hoofd, je buik, zonder goede reden.
Medicatie slikken tot in de oneindigheid,
Maar het lijkt niets te helpen, niets te veranderen aan de dragelijkheid.
Voeding in je lijf verdraag je niet, zowel mentaal als fysiek,
De gedachte aan calorieën maken je gek, het maaggevoel maakt je ziek.
Angst om nooit meer beter te worden, dat je je hele leven zo blijft.
Soms thuis, strijdend, maar een groot deel in klinieken en ziekenhuizen verblijft.
Vechtend tegen je eigen lijf en tegen je eigen hoofd.
Die je zelf door uithongering en vermagering zowel hebt verpest als hebt verdoofd.
Het is een ziekte, anorexia, maar toch blijft het schuldgevoel dat je je eigen lijf hebt gesloopt.
Terwijl je enkel en alleen op rust had gehoopt.
Beschadigd, elk orgaan, elke cel, alle delen van het lichaam,
Zelf gedaan, zelf veroorzaakt, dat maakt dat ik me schaam.
Geen zorg verdien, geen liefde of medeleven.
Alles wat ik mezelf niet eens gun of kan geven.
Dus terugkomend op het verotte kutgevoel,
Misschien is dat het lot, van de wereld het doel.
Om te laten merken dat aan gedrag consequenties zijn gekoppeld.
Die je zal moeten dragen na al die jaren van ondervoeding en normaliseren die je telkens aan elkaar koppelt.