18-05-2023
In herstel kies je ook wel eens wel voor de eetstoornisgedachte,
Niet omdat je niet wil herstellen, niet omdat je zwak bent, maar omdat deze een keer wint boven je gezonde relativerende cognitief-kloppende slimme weet-ik-wat-nog-meer-allemaal gedachte.
Want lieve Anna, je bent niet je cognitie, maar ook gewoon een mens met emotie,
En mensen kunnen niet altijd juist handelen, soms wint emotie van cognitie.
Gebeurd is gebeurd, en nu door,
Want terugdraaien kun je het niet, maar hierdoor in de slachtofferrol komen voedt de eetstoornis alleen maar extra, en juist dat is niet wat je wil, dus zet vooraan de strenge compassievolle, maar vooral cognitief gezonde stem weer voor.
Want lieve Anna, herstel gaat niet enkel omhoog, zeker niet aan het begin.
Dus een misstapje zo nu en dan hoort erbij, als het geheel maar omhooggaat, de balans de plus in.
En dan is duidelijk welk inzicht nog erg moeilijk voelbaar is voor mijzelf.
En dat is een belangrijke maar ook een gevaarlijke, de compassie voor mezelf.
Misschien is het wel het gevaar dat te veel compassie leidt tot toelaten van de stoornis, dat ik voor de zekerheid hem nog grotendeels uit laat.
Maar enkel strengheid naar jezelf hou je ook niet vol, want je kan niet leven met bij elke misstap jezelf keihard bestraffen, daar moet een nuance bij in zekere maat.
Met de komst van compassie zal hopelijk de frustratie ook wat naar de achtergrond gaan.
Omdat de strijd er dan mag zijn, niet enkel vervelend, irritant en dom maar ook logisch en oké want lieve Anna je gaat een ziekte aan.