30-03-2023
Echt met een goed gevoel en zelfvertrouwen ging ik niet naar huis,
Maar dat ik alles zo snel weet te verknallen vind ik zelfs indrukwekkend thuis.
Dag een, netjes mijn lijst gevolgd, nou ja op wat kleine dingen na,
Dag twee net zo, alleen af en toe gebraakt erna.
Dag drie en vier op dezelfde hand door,
En dag vijf, de dag der dagen, sloef ik volledig door.
Bij mijn verjaardag hoort taart, dan mag ik toch wel een keer verzuimen,
Toch die taart, en nog wat lekkers, een volledige eetbui, ach je bent jarig, je mag het voor deze ene dag wel naar 3 of 4 eetbuien verruimen.
Maar dit is niet een verjaardagscadeautje voor jezelf maar een startschot naar het toestaan van je oude gewoonte.
Eten, vreten, alles wat los en vast zit, gedurende precies 30 minuten, om dan je maag te legen, als nieuwe eetgewoonte.
Nauwelijks meer voeding jouw maag in wat daar ook daadwerkelijk blijft, want alles valt kosteloos aan te vullen met alles wat je smaakpapillen wensen.
Met als fantastisch bijproduct dat je gewicht niet zal stijgen maar onbeperkt zal begrenzen.
En inderdaad, de weegschaal doet mee.
De eerste dagen wat eraan, maar nu vliegen de kilo’s naar benee.
Je beseft dat dit het verkeerde pad is, dat dit niet is wat je moet willen,
Maar het voelt zo onwijs goed, high van het suikertekort, gewicht omlaag, hyperfocus op eten en gewicht en ook nog eens een feest voor je papillen.
Stop Anna, hier ligt het geluk niet, hoe vaak moet je daar verdomme nog achterkomen.
Hieraan denkende beginnen je ogen onophoudelijk te stromen.
Waarom kan werkt dit zo verdomde goed om mijn emoties te dempen, zo’n gestoorde en zieke wijzen.
Waarom werk ik maanden aan het niet meer inzetten ervan en heb ik thuis nog geen week nodig voor mijn eetstoornis weer volledig de regie overpakt van mijn rationele wijzen.
Het frustreert me dat ik me realiseer dat dit allemaal mijn eigen keuze is maar het desondanks niet als een keuze voelt.
Telkens weer denk ik, kom op Anna, vandaag herpak ik mezelf, niet doorslaan, niet braken, gewoon doen waar je plan op doelt.
En toch raak ik mezelf vrij snel kwijt en handel ik tegen mijn eigen plannen in,
En dan is alles toch al verpest voor die dag, kan ik maar beter volledig eraan toegeven, ervan profiteren, hoe ziek dit ook klinkt, en morgen een nieuwe poging in.
En zo gaat het dag na dag, alleen de mate dat ik handel naar de eetstoornis neemt toe.
Een dingetje van de lijst missen wordt, is er een lijst dan, een eetbui worden er vijf, een keer braken wordt tot alles wat erin gaat toe.
En dan kun je denken wat is nou een week, maar in mijn geval weet ik dat een week slechts een rollend balletje aan een nooit eindigende spiraal is.
Een patroon wat ik niet doorbroken krijg, maar wat mij inhaalt tot het weer somatisch mis is.
En daar wil ik niet belanden, omdat leven op het randje van leven of dood voor mij noch mijn omgeving niet wenselijk is.
Omdat we dan voor de zoveelste keer op het punt komen dat ik vraag me te laten gaan terwijl iedereen om me heen vraagt voor me te vechten tegen mijn bemoeienis.
Lijnrecht tegenover elkaar op een punt dat je naast elkaar wilt staan,
Dat is voor je nabestaanden echt de naarste manier om te gaan.
Maar dit is even zeven stappen vooruitgedacht, zo ver zijn we nog lang niet,
Voor nu moet ik kijken hoe ik, moet of zonder de geboden hulp, uit mijn spiraal kruip, voor ik het echte somatische feest weer inschiet.
Hoe ik relatief vroeg in kan grijpen nu het ‘gezonde’ nog vers in mijn hoofd zit.
Mijn mindset weer om, alles op alles zetten om weer mijn eigen hoofd in plaats van door de eetstoornis te krijgen in het bezit.
Een normaal leven verkiezen boven die van het leven met een eetstoornis.
Maar dan wel tegelijk met het omarmen ervan en accepteren dat het er voor altijd is.
Jeetje wat herkenbaar, jezelf eetbuien cadeau doen voor je verjaardag.
En de kosten ervan (van alle eetbuien) zijn inmiddels ook om te huilen. Wat ik allemaal wel niet had kunnen doen van het geld wat ik es aankopen is gaan zitten en meestal in het riool is belandt…