Dit soort gedachten heb ik veel, en de enige methode die bij mijzelf helpt om dit tegen te gaan is volledig theoretisch benaderen. En hoe doen we dat, gewoon de Dikke van Dale erbij pakken. Wat is de definitie van gek en wanneer voldoe je daaraan. Mijn conclusie (spoiler alert): je bent niet snel echt gek.
De Dikke van Dale is je beste vriend (tja google is je beste vriend kan ik me niet geheel in vinden daar er ook heel veel onzin opstaat).
Gek = van het verstand beroofd;
Bij deze, je bent gek als het je ontbreekt aan verstand? Vraagje, heb je je verstand nog, mooi, bij deze, je bent niet gek. Iemand met een depressie, heeft die een verstand, jep, mooi, ook niet gek. Anorexia, jep. Autisme, jep. Eigenlijk kun je wel concluderen dat wanneer je in staat bent te snappen wat hier staat, je per definitie je verstand niet verloren bent en dus niet gek bent. En als je niet snapt wat hier staat, kunnen daar nog tig redenen voor zijn naast gekte. Wat wil ik hiermee zeggen, een psychiatrische diagnose maakt je niet een gek, twee ook niet, drie ook niet, sterker nog, er is geen aantal wat je gek maakt. Gek ben je, wanneer je je verstand verliest. Wanneer je jezelf verliest, je besef verliest, je nadenkvermogen verliest. Pas dan ben je gek, maar dan weet je het gelukkig zelf niet meer.
Wat hier dus eigenlijk staat is, geen zorgen, als je dit leest, je bent niet gek. En als je omgaat met iemand waarmee je normale (logische) gesprekken kan houden, dan is diegene ook niet gek.
Hopelijk stelt dit je gerust.