Een van de kenmerken van autisme is dat een uiterste concentratie kan overgaan in een hyperfocus. Absoluut een uniek en als je het mij vraagt tof, fantastisch en heel fijn fenomeen. Laat ik eens beginnen met wat een hyperfocus eigenlijk is. Hyperfocus = het volledig opgaan in een taak/activiteit en daarbij de volledige wereld en tijd om je heen vergeten.
Hyperfocus dus. Echt ik hou hiervan, bij mezelf, maar ook bij anderen. Zo schrijf ik dit stuk over hyperfocus in een grote hyperfocus, want voor dit stuk schreef ik delen van tenminste 9 andere stukken, alvorens het gehele overzicht van het document van alle posts te hebben gemaakt. Het is nu 17:43, ik begon hiermee om 6:16, geen minuut heb ik me verveeld, geen minuut inspiratieloos geraakt, enorm veel bijgeleerd (bronnen gelezen als achtergrond van mijn stukken, jep ik schrijf ook wel eens iets nuttigs), heel veel gedachten en ervaringen op papier gezet, mensen benaderd, een Q en A tussendoor beantwoord. Slechts een onderbreking van een krappe 2 uur, voor de rest enkel dit. Hoe fantastisch is dat. Geef me een bestandje om mijn eigen gedachten in neer te pennen en ik vermaak me uren achtereen. Ditzelfde kan gebeuren met een boek, een knutselwerk, tekening, bouwpakket, nieuwe indeling van wat het ook mag zijn, schema’s maken, overzichten maken, plakboeken, studiestof tot me nemen, je kan het zo gek niet verzinnen.
Juist ik, die me altijd zo bewust ben van de wereld om me heen, vind het heel fijn om een dagje in de hyperfocusstaat te zijn. Het voelt als een pauze van het dagelijks leven, als een onbewust rustmoment. Een moment even niet zo alert, niet bang, niet somber, niet emotioneel, gewoon 1 taak en gaan. Prettige bijkomstigheid is dat (bij mij in ieder geval) je in een hyperfocus heel snel, heel veel super nuttig werk verricht, vaak ook qua kwaliteit niet slechter, soms zelfs beter, dan buiten de hyperfocus.
Een bijzonder fenomeen (ik weet niet of alleen ik dat heb of dat iedereen dat in een hyperfocus heeft), is dat ik me na een hyperfocus nooit exact kan herinneren wat ik heb gedaan. Ja ik heb blogs geschreven. Blogs over autisme. Relaties, hyperfocus, vriendschappen, uhhhhhh en daarvoor, waar begon ik ook alweer mee. Vanmorgen heb ik iets over omgang geschreven met patiënten met anorexia, eens terugkijken. Ja hij staat er echt. Ik lees het. En dit is wat het echt bijzonder maakt. Het is alsof een ander het geschreven heeft. Tof, in mijn woordkeuze, volledig eens met mijn mening, maar ik kan me niet herinneren wat ik tot in detail heb geschreven. Welke adviezen ik precies heb gegeven. De hoofdboodschap wel, dat patiënten gewoon mensen zijn, allen authentiek, en de benaderingswijze gewoon die van een mens is, als in gewoon menselijke communicatie. Maar er zitten tips in hoe je omgaat met het stukje ziekte. Tips die ik nu kan verzinnen en die waarschijnlijk grotendeels identiek zijn aan hetgeen daar staat, maar ik kan het me niet herinneren hoe, of en in welke volgorde ik elke tip heb opgeschreven. En zo kan het voorkomen dat ik op een dag denk, ik ga blog x schrijven (ik heb heel veel titels waar nog geen blog achter zit) en ik druk op de titel en er verschijnt een hele blog. Magie. Of gewoon hyperfocus van een moment dat ik niet meer kan terughalen.
Ik vind hyperfocus zoals eerder gezegd vooral een heel fijn fenomeen. Niet alleen omdat het heel productief is, maar ook omdat je in een hele positieve flow zit, alle negativiteit in je hoofd is weg want er is alleen maar ruimte voor die taak. Het jammere aan hyperfocus is dat je het niet kan oproepen. Het komt als het komt en gaat als het gaat. Als je het ‘nodig’ hebt, dan blijft het vaak uit, als je ernaar verlangt, dan blijft het zeker uit. Het is dus niet zo dat ik kan denken, vandaag moet ik zo veel doen, ik zet de hyperfocus aan. En andersom kan ik ook niet denken, vandaag heb ik heel veel afspraken, we doen geen hyperfocus op knutselen vandaag.
Vind ervan wat je ervan vind, iets bijzonder is het zeker, want juist mensen met autisme zijn veel alerter en bewuster van plaats, tijd en omgeving dan de neurotypische mens. En dat juist die hersenen dan compleet de andere kant laten zien. Misschien een manier om een break te nemen van de overvraging van alledag, wie zal het zeggen?
Zo enorm herkenbaar! Ik vind de hyperfocus ook erg fijn, ik kan ook uren bezig zijn met iets en dan hoor ik ook mijn telefoon of de voordeurbel vaak niet, als ik wel wat hoor ben ik zo ver weg dat ik eerst moet bedenken wat voor geluid het is en waar het vandaan komt. Hyperfocus vergelijk ik soms door uit te leggen hoe het bij mij werkt, dat het net is of je na een hele nacht diep en lang geslapen hebt, dan wakker word van een geluid en je alle besef van tijd en welk geluid je hoorde kwijt bent maar ook niet weet hoe lang je geslapen hebt.
Wat bij mij ook bij hyperfocus hoort kan weken tot maanden duren, ik heb dan bijv een nieuwe hobby, ga daar helemaal in op een aantal uur per dag, ben alleen daar op gefocust, koop alles wat ermee te maken heeft en wil zoveel mogelijk ervan hebben, zoek alles op wat van toepassing is bij die hobby. En iedereen heeft wel iets waar je dagen/weken/maanden mee bezig bent, maar dan doe je tussen door wat je moet doen, het huishouden of boodschappen. Ik ga zo op in wat ik aan het doen ben dat ik alles om mij heen vergeet maar ook veel minder/niet belangrijk meer vind.
Soms zou ik willen dat ik ‘m aan kon zetten. Kan er ook echt naar verlangen want het geeftzon waanzinnig rustig gevoel.